Μαθαίνουν να αγαπούν την ομαδική προσπάθεια

[ ΓΝΩΜΗ ]
Του Αθανάσιου Παπαϊωάννου 

 
Στις αρχές τις δεκαετίας του ΄70 διασκεδάζαμε παίζοντας μπάλα σε κανονικά γήπεδα ποδοσφαίρου. Ακόμη και στις μεγάλες πόλεις. Δεν συζητώ την τρελή χαρά το καλοκαίρι στο γήπεδο του χωριού. Η μπάλα ήταν πάνω από όλα χαρά. Για όλους. Ακόμη κι αν δεν ήσουν παικταράς έβρισκες μια θέση να παίξεις, συνήθως στην άμυνα ή στο κέντρο, αρκεί να κυνηγούσες την μπάλα και τον αντίπαλο, να έτρεχες ώς το τέλος. Αν έτρεχες, οι φίλοι σου στο αναγνώριζαν και σε ήθελαν στην ομάδα. Κι ένιωθες θεός αν έβαζες γκολ, ακόμη κι αν το γκολ ήταν και λίγο τυχαίο. Σήμερα τα κανονικά γήπεδα έγιναν 5Χ5. Σημείο των καιρών και της περίεργης ανάπτυξης της χώρας.

Όμως κι έτσι, τα παιδιά μπορούν να παίζουν και να χαίρονται την μπάλα. Να κάνουν παρέες. Να γυμνάζονται, που τόσο το χρειάζονται στη φάση της ανάπτυξης. Να ξεσκάνε απ΄ τα μαθήματα αλλά και να αποδίδουν καλύτερα στο σχολείο και στη ζωή, όπως δείχνουν πολλές νέες έρευνες. Να μαθαίνουν ότι επιτυχία στη ζωή είναι η πρόοδος, η βελτίωση και η επίτευξη κοινών στόχων.

Ότι η επιτυχία καθορίζεται από την προσπάθεια, τον αγώνα, τη δουλειά. Να γιατί χρειάζεται να παίζουν μπάλα τα παιδιά. Και τα κορίτσια, που στη χώρα μας βρίσκονται στη πιο μειονεκτική θέση της Ευρώπης σ΄ αυτό το θέμα. Αλλά και να διδάξουμε ότι η μπάλα είναι για να παίζουμε και να χαιρόμαστε, και όχι ευκαιρία για βία.

Ο κ. Αθανάσιος Παπαϊωάννου είναι καθηγητής Αθλητικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.